Ջազի պատմությունը
Ջազն առաջացել է 20-րդ դարի սկզբներին, ԱՄՆ-ում, բայց ավելի խորն ուսումնասիրելով՝ երաժշտության այս տեսակի արմատները կարելի է գտնել Աֆրիկայում:
Դեռ հեռավոր 17-րդ դարում բրիտանացիները զբաղվում էին սևամորթների վաճառքով, և որպեսզի տարբեր ցեղերի սևամորթներն իրար հասկանան, նրանք ստեղծում են ոչ միայն ընդհանուր հաղորդակցման լեզու, այլ նաև երաժշտական ուղղություն, որում արտացոլվում են տարբեր ցեղերի մշակութային առանձնահատկություններն ու հարազատ Աֆրիկայի երանգները: Այլ կերպ ասած՝ նրանք ստեղծում են իրենց մշակույթը՝ հանգստի ժամերին կատարելով էթնիկ, ավանդական երգեր:
1861–1865թթ. ԱՄՆ-ում տեղի ունեցած քաղաքացիական պատերազմից հետո ստրուկությունն արգելվեց, սակայն այս փոփոխությունները չթեթևացրին աֆրիկացիների հոգսը: Օրվա ապրուստը վաստակելու համար նրանք քաղաքից քաղաք են շրջում՝ ճանապարհներին ելույթներ ունենալով, որտեղ հանդիսատեսն առաջին անգամ լսում ու ծանոթանում նոր ու տարբերվող մի երաժշտությանը, որը ձևավորվելով ու ժամանակի ընթացքում ձեռք բերելով Բլյուզի՝ հուսահատության և տխրության ժանրի նրբերանգներ, դառնում է այն, ինչ մենք այսօր անվանում ենք Ջա՜զ…
Իսկ ջազի օրրանը ինչպես հայտնի է Նոր Օռլեանն է: Որպես հիմնադիրներ հիշատակվում են Ջելի Ռոլ Մորթոն, Բադի Բոլդեն և Կիդ Օրի անունները: Այս երաժիշտների շնորհիվ ժանրն արագ տարածում գտավ ամբողջ երկրով մեկ և, հետաքրքրություն առաջացնելով՝ մեծ լսարան ձեռք բերեց:
Արդեն 1917 թվականին ջազը նոր թափ հավաքեց Չիկագոյում: Հենց այս քաղաքում լայն տարածում գտավ ու հետագայում միահյուսվեց այն անվան հետ, որը նպաստեց նրա զարգացմանն ու տարածմանը: Լուի Ամսթրոնգ՝ ահա այդ անունը:
Տարիների ընթացում ստեղծվում են ջազային նվագախմբեր, բենդեր, մենակատարները ելույթ են ունենում հատուկ ջազային ակումբներում: Իսկ 1960 թվականից սկսած՝ ջազը ենթարկվում է փոփոխությունների և փորձարկումների՝ ձեռք բերելով ժանրային տեսակներ՝ ջազ-ռոք և ջազ-փոփ, ինչպես նաև ազատ-ջազ, որը ենթադրում է ռիթմիկ ու տոնային կանոնների լիակատար անտեսում:
Քնարիկ Հակոբյան 