1963 թ., 28 օգոստոսի, Վաշինգտոն։
Մարտին Լյութեր Քինգ կրտսերի «Ես երազանք ունեմ» ելույթն ամերիկյան պատմության ամենամեծ հռետորական ստեղծագործություններից մեկն է, եթե ոչ ամենամեծը: Քինգի խարիզման, հռետորաբանության հմտությունները և կիրքը նրան դասում են սեփական լիգայի մեջ: Ստրկության ավարտից մեկ դար անց, մեկ դար անց այն բանից հետո, երբ աֆրոամերիկացիներին խոստացան լիակատար հավասարություն, սևամորթ երեխաներին փողոցներում գցում էին, թքում էին, ավտոբուսներով տարանջատում դպրոցներ, հեռացնում էին ռեստորաններից և մերժում էին նրանց հասանելիք լիարժեք մարդու իրավունքներից: Այս ահռելի պատմության մեջ դոկտոր Քինգը բարձրաձայնեց հույսի հստակ, ազդեցիկ ուղերձ, երազանք, որ ամեն ինչ միշտ չէ, որ կլինի այնպես, ինչպես եղել է, և որ նոր օր է գալու:
Շատերն են տեսել ելույթից հատվածներ, բայց իմ տարիքի մեծահասակների զարմանալի թվով մարդիկ երբեք չեն նստել ու ամբողջությամբ դիտել ելույթը։ Ես ձեզ կոչ եմ անում անել հենց դա: Այն նույնքան էլեկտրիֆիկացնող և շարժուն է այսօր, որքան 1963 թվականին:
Քնարիկ Հակոբյան 