Վահագնը հայ ժողովրդի հեթանոսական դիցաբանության հրի, կայծակի և ռազմի աստվածն էր եղել և ժողովրդի կողմից ամենասիրվածն էր: Վահագնով նկարագրում էին հայ ժողովրդի մարտական հոգին: Չարենցն այն համեմատել է ցեղասպանության հետ՝ թուրքերին արտահայտելով գուսանների դերում։ Նա արդեն չէր հավատում Հայաստանի գոյատևմանը, բայց վերջին տողերում գույգ է տալիս, որ դեռ կա հույս՝ Հայաստանը կապրի։
Այս ստեղծագործության շուրջ աշախատանք ունի նաև Հովհաննես Հովհաննիսյանը։ Նա Վահագնին ներկավացնում է որպես փրկության հույս։
Այսպիսով երկուսի ստեղծագործություններում էլ Վահագնը խորհրդանշում է խիզախություն, ազատություն և փրկություն։





